گفتم :
"بالاخره که فراموشش میکنی. اینجوری نمی مونه"
نفس عمیقی کشید و گفت :
"یادِ بعضی آدما هیچوقت تمومی نداره؛
با اینکه نیستن، با اینکه رفتن، ولی هیچ وقت خاطره شون تموم نمیشه"
گفتم :
ولی همین که نیستش، کم کم همه چی تموم میشه.
گفت :
بودنِ بعضی از آدما، تازه از نبودنشون شروع میشه ....
#خواجوی_کرمانی
مقدمه اش را طی کرده ام.
حال نوبت فصل اول است.
اولین بار است که بعد تجربه کردن مقدمه سراغ اصل مطلب می روم.
شاید اشتباه من همین بود.
از شیخ هادی نجم آبادی پرسیدند:
"آیا موسیقی در اسلام حرام است؟"
گفت:
"آن موسیقی حرام است که از صدای کشیده شدن کفگیر بر ته دیگ پلوی همسایه ی غنی برخیزد و به گوش اطفال گرسنه ی همسایه ی فقیر برسد"
اشتر به شعر عرب در حالت ست و طرب
گر ذوق نیست تو را ، کژ طبع جانوری
#سعدی
یاد بعضی نفرات
روشنَم می دارد
قوّتم می بخشد
ره می اندازد
و اجاقِ کهنِ سردِ سَرایم
گرم می آید از گرمیِ عالی دَمِشان.
نام بعضی نفرات
رزقِ روحم شده است.
وقت هر دلتنگی
سویشان دارم دست
جرئتم می بخشد
روشنم می دارد.
#نیما
#حسین_علیزاده
روزی که برف سرخ ببارد از آسمان
بخت سیاه اهل هنر سبز می شود
پ.ن:ممنون از عباس عزیزم بابت عکس!
عجله داشتم
محکم به چیزی خوردم؛
"آدم" بود.
منتظر بودم بگوید:"کوری؟"
با من دست داد؛لبخندی زد،
به گمانم "انسان" بود
چن روز پیش تو مدرسه بعد از یک ماه ساز نزدن،به اجبار دستی به تنبور بردم ولی چندان خوب نشده!!!
پوزش...
سال گذشته ی از شبکه ی 3 سیما،سریال بسیار زیبای(از دید من)شمعدونی پخش شد که خودم به شخصه باهاش خاطره دارم.!.!.!
بین سکانس هایی از فیلم ملودی ای با دهان اجرا می شد که از ساخته های استاد محمد رضا لطفی بود.
تو این پست اجرای چهار مضراب راست پنجگاهی رو که استاد محمد رضا لطفی و استاد ناصر فرهنگفر تو جشن هنر شیراز-1354 اجرا کردن براتون میذارم.
روان هر دوتا شون شاد...
دومین سالگرد پرواز قلندرانه ی استاد محمد رضا لطفی
روحش شاد...
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق...
یکی از دیگری پرسید قلیه به قاف کنند یا به غین؟گفت: نه به قاف کنند و نه به غین،قلیه به گوشت کنند.
چه مصداق خوبی است حکایت عبید زاکانی برای بخش عظیمی از تنبک نوازان امروز
ایران.چرا که بنیه ی ضعیفشان در نوازندگی تنبک ناچارشان کرده به استفاده
از یکسری سازهای من درآوردی که فیزیک و صوتشان هیچ ربطی به موسیقی اصیل
ایرانی ندارد.(صداهایی گاه بی اندازه بم تا سر حد کوبه ای های آفریقا و یا
بی اندازه زیر مثل نقاره آذربایجان ، تنبک که قربانش شوم دیگر طبلا شده و
همه تقلیدی ضعیف شده اند از ذاکر حسین)
دوستان نوازنده مذکور که صاحب نامی هم شده اند و هم نشین اساتید خود را در
محاصره این آلات قرار می دهند تا جایی که حتی زنگوله هم به پا می بندند تا
نانی که می خورند حلال باشد.
دیگر ردی از آن نوازندگی فاخر بزرگانی چون
تهرانی و رجبی و فرهنگ فر وجود ندارد.دلیل این نافاخری فلسفه‌ی درون این
موسیقی نیست؛ بلکه دیگرگونی سلیقه‌ی نوازنده و مخاطب امروزش است.
دگرگونی‌ای ناساز که سقوطی بزرگ را در پی داشته است.
اگر نوازنده ای از قدرت کافی در نوازندگی برخوردار باشد نیازی به این اصوات شلوغ و حرکات محیرالعقول ندارد.
این‌ها در واقع نانوازندگانی هستند کارنابلد که می‌خواهند ضعف در نواختن
درست ساز تنبک را با شامورتی بازی‌هایی که بر سر دیگر سازهای کوبه‌ای
درمی‌آورند جبران کنند. و خوب می‌دانند که در این میانه دیگر مخاطبشان حاج
آقا ایرانی مجرد،عارف قزوینی و ملک‌الشعرای بهار نیست. می‌دانند که
مخاطبشان از خودشان پرت‌تر است و اصلا نمی‌داند موسیقی ایرانی یعنی چه...
متاسفانه کیفیت تولیدات موسیقی این روزها به طرز اسف باری نازل است،آهنگ سازی در کار نیست
فقط الگوی ریتمیک(ملاحضه بفرمایید تولیدات عالیجنابان علی قمصری،سهراب
پورناظری،حافظ ناظری و هم سلفانشان را) و وسط کار سکوت و جانفشانی های کوبه
ای نوازان جان بر کف(بهترین مثالش گروه دستان)با اندکی حرکات سر و گردن و
زلف افشانی و لبخندهای ملیح به همدیگر که در این لحظات است که تماشاگرانِ
همیشه در صحنه به وجد آمده، با کف و سوت بلبلی مزد عزیزان نوازنده را می
دهند و شاد و راضی از هزینه و وقتی که برای دیدن کنسرت صرف کرده اند سالن
را ترک می کنند تا کنسرتی دیگر و سلفی هایی تازه....
